Lady Pank - Ohyda

W połowie 1984 roku pojawiła się druga długogrająca płyta zespołu - "Ohyda". Akurat ta płyta Lady Pank była dla wielu wielkim zaskoczeniem. Przede wszystkim - muzycznym. Płytę, tym razem, wydała polonijna firma Savitor. W przypadku winylowej płyty (SVT-011), tej z 1984 roku, najdziwniejsza była jej okładka. I nie chodzi tu tylko o śmieszną, kokieteryjną, "hotelową" fotografię, a o brzeg tejże okładki. A właściwie jej brak... To dziwne, tym bardziej, że produkcją zajęła się wszak wówczas właśnie firma polonijna. Ponadto sama okładka (matowa, o kiepskim papierze) była nie do przyjęcia - nawet jak na ówczesne warunki poligraficzne. Kolejnym, pozytywnym tym razem, zaskoczeniem była sama muzyka. Bardziej spokojna, stonowana. Była to płyta z niezwykle interesującym materiałem muzycznym. Nowe rozwiązania, nowe instrumentarium (klawisze, rozbudowane instrumentarium perkusisty). Ciekawe teksty i aranżacje muzyczne. Zwłaszcza te miejscami łudząco podobne do The Police. Całość utrzymana w rock and rollowym, a nawet "Rolling Stonesowym" klimacie. Na tej właśnie płycie Lady Pank znalazło się dziesięć kompozycji Jana Borysewicza. Teksty przygotował Andrzej Mogielnicki. Na krążku znalazły się również dwa utwory instrumentalne "Zabij to cz. II" i "Szakal na Brodłeju". Materiał z Ohydy reedytowano na kompakcie. Niestety, po latach brak taśmy-matki spowodował, że słychać na niej trzaski - niczym na winylowym pierwowzorze - tym z 1984 roku ( ze strony oficjalnej LadyPank)


Zabij to, Tango stulecia, Czas na mały blues, Rolling son, Zabij to to cz. II, To jest tylko rock'n'roll, Hotelowy kram, A to ohyda, Swojski brodłej, Szakal na Brodłeju