Tubeway Army - Tubeway Army / Living Ornaments`78

Tubeway Army to grupa działająca od roku 1977 do 1979 - tworzyła głównie lekką odmianę muzyki punk i new wave - a wokalistą w niej był Gary Webb, znany obecnie jako Gary Numan.

W Tubeway Army Gary miał przydomek ,,Valerian". Pozostali muzycy to: Paul Gardiner (jako Scarlett) - grał na gitarze basowej i Jess Lidyard (jako Rael) - perkusja. A propos - Jess Lidyard to ... wujek Gary Webb`a aka Numana. Pozostali muzycy, którzy wspomagali ten zespół (szczególnie w koncowej fazie istnienia grupy) to m. innymi Bob Simmonds, Chris Payne a także Billy Currie z Ultravox.

Gary Webb jako dziewiętnastolatek wystąpił w londynskim zespole Mean Street - ich utwór Bunch of Stiffs z 1977 roku pojawił się na kompilacji Live at the Vortex . W tamtym okresie pozyskany zostaje z The Lasers Paul Gardiner - gitarzysta, który szybko klimatyzuje się w nowej grupie, tworzonej przez Garyego. Powstaje Tubeway Army.
Gary był bardzo anbitny, by odnieść jakiś większy sukces - posuwał się także do nietypowych rozwiązan w swojej muzyce, włączając do niej syntezatory.
Z początku zespół dawał koncerty w londynskich klubach - w tym czasie trafili na wydawcę ich pierwszych płyt - firmę Beggars Banquet. BB wydała w 1978 roku dwa single Tubeway : "That's Too Bad"/"Oh! Didn't I Say",oraz "Bombers"/"Blue Eyes"/"OD Receiver".
Oba single bez sukcesu komercyjnego.
Wkrótce potem zespół wydaje pierwszy album - zatytułowany po prostu Tubeway Army. Dość często krążek ten nazywany jest ,,błękitnym albumem" (Blue Album lub Blue Vinyl) - z tego powodu, że pierwsze 5000 limitowanej edycji było wytłoczone na vinylowych krążkach takiego koloru, okładka także charakteryzowała się tą barwą.
Webb przemianował się na ,,Gary Numan" - w związku ze zmianami, jakie miały nadejść. Podczas, gdy wcześniej zespół na koncertach w większości bazował na gitarach , to na tej płycie mamy już dorzucony syntezator Minimoog. Jeszcze pobrzmiewający nieśmiało, lecz powoli wprowadzający odbiorców do następnego kroku - podejrzewam, że Numan już wiedział, jak ma wyglądać następna płyta, pragnął zapewne przyzwyczaić słuchaczy do nowej muzyki.

Zespół też zrezygnował z koncertów na żywo - podobno winien był temu syntezator, który sprawiał masę problemów - jedyny konkretny zapis grupy na koncercie to ,,Living Ornaments 1978" - dołączony w prezentowanej edycji jako bonus. Tu instrumentu nowego brzmienia brak :) We wczesnych latach osiemdziesiątych, gdy Numan osiągnął status ,,gwiazdora", Living Ornaments`78 był wydawany jako bootleg i miał nazwę ,,Gary Numan / Tubeway Army - Live At the Roxy 1977" - wydanie kompaktowe z 1998 roku jest już jako oficjalne i włączone do katalogu.

Co mnie najmocniej zaskakuje - płyta ta obecnie brzmi o wiele ciekawiej, niż póżne, niezbyt oryginalne solowe płyty Numana ( typu Berserker czy Warriors) - o ile tam jest już naprawdę ,,dziwnie " i ,,klimaty odhumanizowane", to tutaj ciężko jest na cokolwiek się krzywić. Proste, krótkie, melodyjne utwory - nie jest to muzyka punk, jak niektórzy mogą myśleć - to coś jak David Bowie flirtujący z mechanicznym rytmem Kraftwerk.

1. Listen to the Sirens

2. My Shadow in Vain

3. Life Machine

4. Friends

5. Something's in the House

6. Everyday I Die

7. Steel and You

8. My Love Is a Liquid

9. Are You Real?

10. Dream Police

11. Jo the Waiter

12. Zero Bars (Mr. Smith)

13. Positive Thinking [Live][*]

14. Boys [Live][*]

15. Blue Eyes [Live][*]

16. You Don't Know Me [Live][*]

17. My Shadow in Vain [Live][*]

18. Me My Head [Live][*]

19. That's Too Bad [Live][*]

20. Basic J [Live][*]

21. Do Your Best [Live][*]

22. Oh! Didn't I Say [Live][*]

23. I'm a Poseur [Live][*]

24. White Light/White Heat [Live][*]

25. Kill St. Joy [Live][*]

PART 1

PART 2