Gary Numan - Fury 1985 and Fury - extended edition

Sam już nie wiem, czy wolę Numana z nowych płyt, czy tych starszych. Fakt jest taki, że po roku 1983 Gary zaczął co niektórych męczyć swoimi mało odkrywczymi nagraniami, często ocierając się o brzmienia disco.
The Fury pochodzi z roku 1985 i jest to kontynuacja pomysłów, których doświadczyliśmy na płycie poprzedniej (Berserker).
Artysta do nagrania i produkcji albumu zaprosił Mike Smitha (keyboard) i Iana Herrona (gitara) z zespołu The Wave, a także Colina Thurstona do nagrania jednego utworu.

Nadal mamy połączenie elektroniki z metalicznymi dżwiękami tym razem w większości wygenerowanymi przez syntezator PPG Wave. Na saksofonie usłyszymy nieżyjącego już Dicka Morriseya - brytyjskiego muzyka jazzowego, który gości między innymi także na płycie The Friends of Mr. Cairo Jon`a i Vangelis`a, albumach Petera Gabriela oraz płytach Shakatak.

Zeńskich głosów użyczyły Tessa Niles oraz przyjaciółka Numana - Tracey Ackerman.
Perkusji, jak sam Numan przyznaje, na tej płycie brak. Muzyka jest zdecydowanie rytmiczna z domieszką funky i cały czas przewija się duch eksperymentowania z syntezatorem PPG.
,,To była bardziej spontaniczna praca, niż ta, jaką wykonywałem na dotychczasowych albumach" - mówi Gary Numan w autobiografii Praying To The Aliens.

Użycie sampli jest już zauważalne na wstępie płyty - otwierający album nagranie Call Out The Dogs zawiera dżwięki z filmu Lowca Androidów Ridleya Scotta.
Płytę Fury wypełniają teksty Numana, który tym razem stara się zbadać ciemniejsze strony ludzkiej seksualności. Niektóre teksty mogą być interpretowane o złym stanie popularności piosenkarza, Call Out The Dogs może też mówić o antagonistycznej postawie Numana wobec prasy, a nagranie I Still Remember, gdzie tekst piosenki mówi o miłości, można zinterpretować jako odniesienie do kariery Numana : "To może być mój ostatni utwór / Wszystko musi się kiedyś skończyć".

Pierwsza wersja okładki do albumu stała graficznie w dużej sprzeczności z przedstawioną na Fury muzyką. Niczym Bryan Ferry, Numan jest ubrany w biały garnitur z czerwoną muchą stojąc na białym tle. Gary póżniej przyznał, że okładka była ,,całkowicie nieodpowiednia" (mi tam nie przeszkadza :) ROb) i że wygląda na niej jak człowiek, który stacił wszystko w kasynie w Monte Carlo.

Płyta, którą miałem wrzucić już w 2007 roku, ale jak to bywa - skleroza, proszę państwa, skleroza! Tylko tyle mogę powiedzieć na swoją obronę....
A w nagrodę za cierpliwość (przede wszystkim płyta prezentowana jest dla romance - miłego słuchania), przedstawiam dwie wersje Wściekłości.
Jak w przypadku Berserker - album podstawowy oraz wersje extended (wydłużone).

The Fury - 1985 plus extra tracks


The Fury - extended edition