RObert POland said... vol.25

Nowy album KajaGooGoo

Cicho i bez rozgłosu label Spectra Records udostępnił niecały miesiąc temu album grupy Kajagoogoo, zatytułowany Gone To The Moon. Ogromnie popularni w latach osiemdziesiątych, za sprawą chwytliwego image`u oraz przebojów Too Shy, Lion`s Mouth oraz Turn Your Back On Me, Limahl, Nick Beggs, Jez Strode, Steve Askew oraz Stuart Neale wpisali się w pamięć niejednego słuchacza muzyki pop.
Czy po ponad dwudziestu latach zespół jest w stanie odnieść podobny sukces, rzucając wszystkich na kolana swoim ,,comebackiem"?
Jak już zauważyłeś, szanowny czytelniku, album jest gotowy do zakupienia i posłuchania przez internet. Jednak brak szumu medialnego i prawie zero reklamy, spowoduje chyba zaginięcie tej płyty w natłoku tysiąca innych krążków. Z pewnością Gone To The Moon zaciekawi słuchaczy, którzy świetnie się bawili przy słodkich melodiach, wyśpiewanych przez Limahla i Nicka Beggsa.
Reszta (a na pewno młodzi słuchacze) prawdopodobnie oleje nowe nagrania zespołu, pochodzącego z czasów kostki Rubika.

Nagrania do Gone To The Moon powstawały w roku 2007 i 2008 a rękę do nich przyłożyli w większości Nick Beggs (wokal i gitara basowa), Steve Askew (gitara) oraz Stuart Neale (instrumenty klawiszowe). Mimo to album wydany został pod nazwą KajaGooGoo ( grupa jako trio po roku 1984 skróciła nazwę do Kaja), oraz jest promowany przez pięciu członków grupy - ponieważ doszedł także Limahl - wokal (chociaż jak słyszę, w mniejszym stopniu - właściwie nie słychać, ponieważ dołączył już po nagraniach :)) oraz Jez Strode na perkusji.

Nie zachwyciła mnie okładka albumu - może to szczegół dla słuchaczy, którzy i tak wyżej stawiają to, co zawarto na krążku, a nie wydrukowano na papierze. Dla mnie już samo połączenie koloru fioletowego z żółtym powoduje efekt odpychający i zasługuje na miano najbardziej kretyńskiej okładki roku. W dodatku te dwa bobasy uganiające się z pistoletami na wodę (?) po polu sołtysa... co to kurna jest? Teraz już wiem, skąd te kręgi w zbożu...
Obraz do okładki został stworzony w całości techniką komputerową, to prawdopodobnie ukłon w kierunku nowego wieku, w jakim zespołowi przytrafiło się nagrać ten krążek:)
Często łapię się na podejrzeniach, czy przypadkiem zespół nie nagrał płyty pod naciskiem i żądaniem swoich starych fanów, a ci - jak wiadomo, jak już sobie coś zechcą, to nie ma przebacz - masz nagrać i już. No i cóż tam ,,słychać w szerokim świecie"?

KajaGooGoo rok 1983: Limahl, Stuart Neale,Nick Beggs, Steve Askew,Jez Strode.

Na pewno nie znajdziemy tu hitu na miarę Too Shy. Panowie po prostu dojrzeli, założyli rodziny i wyrośli z leciutkiego popu. Fakt, nagrania nadal się obracają w gatunku pop, lecz jest to ta ambitniejsza odsłona stylu, z odstawieniem kiczu na bok. Dobrze to czy żle - można kwękać, że to już nie jest to, co kiedyś.Grupa czasami przypomina brzmieniem stary, dobry Tears For Fears (utwory The Last Day, Table For One), jeżeli jednak miałbym wyróżnić tu nagranie ,,szybko wpadające w ucho" to jest nim niewątpliwie utwór Smile.

Na pewno jest to pop w lepszym smaku, niż ten wszechobecny latinopop, którego po prostu nie trawię. Szkoda, że ambitniejszy styl grania przedstawiony przez zespół nie będzie miał szans przebicia - obym się jednak mylił.
Jak na razie nic nie wiadomo o ,,normalnej" sprzedaży płyty. Widział ktoś już TO w sklepie?

Listen:

http://www.mtraks.com/artist/kajagoogoo/release/85235