Alphaville - Catching Rays On Giant

Aż boję się pomyśleć, ile to już lat upłynęło, gdy na topie były nagrania Big In Japan, Forever Young czy Sounds Like A Melody.
Marian Gold, Frank Mertens i Bernhard Lloyd stworzyli wtedy jeden z najlepszych albumów pop, który do dzisiaj zaskakuje bogactwem pomysłów, jakie muzycy wtedy posiadali.
Póżniej było już trochę gorzej, nie mówię, że płyty były słabe, ale każdy kto żył tą muzyką w roku 1984 - 85, dobrze pamięta wygórowane oczekiwania na drugi krążek Alphaville.
Miał być Forever Young część 2, w zamian otrzymaliśmy Afternoons In Utopia. Może nie tak piorunująca jak debiut - pamiętam, że wielu było nią zawiedzionych. Często słyszało się komentarze, że płyta zbyt dużo rozprawia o Bogu i raju ( kompozycje IAO, Jerusalem, Afternoons in Utopia i Universal Daddy) - panowie planowali pierwszy na świecie ,,pop-koncept-album", ale na tamte czasy to nie przekonywało odbiorców.

Po latach, patrząc i słuchając już ,,na zimno", zauważa się, że Marian Gold kierował grupę ,,pod prąd". Może i dobrze, że chciał uciec przed całkowitym skomercjalizowaniem szyldu Alphaville. Podczas, gdy różne zespoły tworzyły co roku podobne do siebie płyty, Alphaville nagrywali mniej przebojową muzykę, często zrażając do siebie słuchaczy, ale jednocześnie przetrwali do czasów dzisiejszych.

The Breathtaking Blue ostatecznie rozwiał nadzieje ,,wiecznie młodych" słuchaczy, którzy mieli jeszcze wiarę, że może tym razem będzie jakiś powrót do beztroskich melodyjek.
Tak ostrych recenzji moich kumpli dawno nie słyszałem. Ale obecnie, patrząc na cały dorobek zespołu i słuchając ,,płyta po płycie", zauważa się więcej pozytywnych stron w ich muzyce. Dziś nie mógłbym sobie wyobrazić Alphaville bez niesamowitego nagrania For A Million czy Romeos.

W latach dziewięćdziesiątych Alphaville ustąpiło pola innym wykonawcom, słuchało się Nirvany, Guns N Roses, potem nadeszła fala boysbandów i sukcesy Kelly Family. Grupy święcące triumf w latach osiemdziesiątych albo całkowicie zawieszały działalność, lub uparcie tworzyły coś po cichu.

Płyty ,,Prostitute" i ,,Salvation", pochodzące z lat dziewięćdziesiątych przeszły prawie niezauważone - fakt, rozgłośnie zagrały jedną lub dwie piosenki z albumu, ale na tym się przeważnie kończyło.

W końcu nadszedł rok 2000. Z okazji 10 urodzin rozgłośni RMF zorganizowano 10 megafestiwali na 10 lecie RMF FM. Każde miasto miało swoją ,,gwiazdę" (w Gliwicach wystąpił Pet Shop Boys, w Krakowie Scorpions, a w Szczecinie Alphaville). Impreza była fundowana (całkiem za darmo) na wolnym powietrzu, więc grzechem było nie skorzystać z pójścia na koncert.

Stojąc i czekając na Alphaville ( przed nimi grali nasi - Lady Pank), cofnąłem się myślami wstecz, w rok 1984. Wtedy wspólnie z kumplami rozmyślaliśmy, kto to gra (dzisiaj wiem, że to było Sounds Like A Melody - Alphaville), w radio prezenterzy często nie podawali nazwy wykonawcy. Teraz już wiem, że to były pierwsze ,,podrygi" zespołu w naszym polskim radio, Alphaville nie był jeszcze zbyt znany.

Koncert, jak to koncert - na szczęście nie było znienawidzonego przeze mnie playbacku - był za to Marian Gold (o rany, ale przybrał na wadze! - pomyślałem wtedy) i były wszystkie znane nagrania, z którymi wiąże się masa wspomnień.
Gdyby w 1985 roku ktoś mi powiedział (dla nieobeznanych - to były czasy kryzysu, gdzie po głupią paczkę kawy stało się w dłuuugiej kolejce całą rodziną, by kupić jak najwięcej - dawano po jednej paczce na łeb), że tego gościa, co ,,leci w radio" i śpiewa Forever Young, zobaczę kiedyś na żywo, to bym go wyśmiał i wymamrotał pod nosem ,,precz, szatanie..."

Już niedługo Alphaville znów o sobie przypomni, a to za sprawą nowej płyty, zatytułowanej ,,Catching Rays On Giant". Planowana data wydania to 22 pażdziernik tego roku, przed nią zostanie wydany singel ( 8 pażdziernik) pod tytułem ,,I Die For You Today".
Nagranie już wyciekło do internetu (ktoś przegrał piosenkę z radia). Może nie jest najlepiej, ale i żle też nie - oceńcie sami.
Catching Rays On Giant to płyta, na którą czekam, bo jak mówią, stara miłość nie rdzewieje.