Nowe dziecko, nowa zabawka

Orchestral Manoeuvres In The Dark - History Of Modern

Andy McCluskey
Paul Humphreys
Martin Cooper
Malcolm Holmes

Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) jest jedną  z pierwszych brytyjskich grup, która  obok Human League postawiła na syntezatory. To między innymi oni tworzyli muzyczną przyszłość, utarli ścieżkę takim zespołom jak na przykład Depeche Mode, który w końcu wyrósł  na legendę syntezatorowego nurtu.
OMD pamiętam jako grupę, która nie bała się pokazać światu nowego, oryginalnego brzmienia. Byli pionierami synthpopu.

Grupa miała swoje czasy popularności, oraz czasy porażek. Wiele zespołów przez to przechodzi. Sny o podboju Ameryki były chyba zbyt olbrzymie - tam rynek jest opanowany przez ,,swoich" i naprawdę ciężko  było się przebić, w dodatku z takim elektronicznym repertuarem.

Osobiście od płyty Sugar Tax przestałem się emocjonować zespołem,  właściwie to już był w składzie sam McCluskey i reszta ,,świeżaków", którzy grali chyba tylko, bo im za to płacono :)
Następna płyta po Sugar Tax, czyli  Liberator brzmi tak, jakby McCluskey nasłuchał się hitów disco-polo.
Na następne ,,odkrywcze" nagrania ,,Pana Kluski" już nie miałem siły i chęci.

Nadzieje odżyły, gdy usłyszeliśmy pogłoski o reaktywacji OMD, wtedy tylko po to, aby zagrać wspólnie trochę koncertów. Czułem jednak przez skórę, że na tym się nie skończy. Nie myliłem się, na forach zaczęły się plotki o tym, że Orchestral coś tam po cichu już nagrywa, a i Humphreys się wygadał  w jednym z wywiadów, że płyta z nowymi piosenkami ukaże się za rok...

Nadeszła wiekopomna chwila. W czasach internetu nie musimy czekać jak kiedyś na ,,Wieczór płytowy" lub ,,Romantycy Muzyki Rockowej" by wysłuchać ,,od dechy do dechy" i nagrać nowy repertuar.

Aby dalej nie przeciągać struny i Was nie trzymać w niepewności, czy mi się History Of Modern podoba, czy nie, to już piszę: Jestem pozytywnie zaskoczony. Po singlowym If You Want It spodziewałem się czegoś naprawdę strasznego. Widocznie ,,spece" od marketingu doszli do wniosku, że jak piosenka ,,Walking on the Milky Way" wbiła się do Top 20 na brytyjskiej liście, to nagranie w podobnym tonie powtórzy sukces. Tylko, że to było z piętnaście lat temu, a czasy się już zmieniły i obecnie takie brzmienie wywołuje u nas odruchy wymiotne.

Z lekkim drżeniem założyłem słuchawki na uszy, załadowałem pliki i zaczęła się jazda...

History Of Modern rozpoczyna naprawdę niezłe nagranie zatytułowane New Babies: New Toys. ,,Nowe dzieci, nowe zabawki" to rozważania na obecną sytuację w przemyśle muzycznym. Wokalista Andy McCluskey w wywiadzie dla magazynu Spin nie przebierał w słowach, gdy mówił o tym nagraniu. ,,Utwór analizuje całą maszynerię w muzycznym przemyśle i tych wszystkich narwanych ludzi, którzy chcą się dostać do telewizyjnych programów w stylu ,,X Factor" oraz ,,Idol". Programy, za które w wersji angielskiej odpowiada Simon Cowell. Szczególnie w Anglii Cowell jest jednym z winnych za wydanie i spopularyzowanie jednej z najbardziej cholernie okropnej muzyki w ciągu ostatnich piętnastu lat. Cios ten zadany został całej naszej planecie".

History of Modern Part 1 to typowe ,,umpa umpa" cwałujące niczym kompozycje wloskiego maestro Gigi D` Agostino. Kompozycja nie jest głęboka i nie zanurzamy się w nastroju,  nie ma też mowy o stworzeniu klimatu tajemniczości. W zamian mamy lekką muzyczkę, która leci sobie bezpretensjonalnie niczym kawałki Pet Shop Boys.
Nagranie RFWK to ukłon w stronę kwartetu Kraftwerk ( tytuł stworzono z pierwszych liter imion członków grupy: Ralf, Florian, Wolfgang i Karl). Nie jest to pierwszy hołd złożony niemieckiej grupie, która wywarła wpływ nie tylko na OMD, ale także na Human League i Ultravox. Pamiętam, że jeszcze na Sugar Tax znalazło się nagranie ,,Neon Lights" z repertuaru Kraftwerk.

Na plus zaliczam nagranie New Holy Ground - doskonale pasuje do czasów Architecture & Morality, totalny brak perkusji - rytm wybijany jest za pomocą kroków.

Sister Marie Says to najwcześniejsze nagranie, które ,,wyciekło" jako zapowiedż nowego albumu. Sami muzycy nie ukrywają, że piosenka powstała na bazie utworu ,,Enola Gay", skojarzenia z tym przebojem jak najbardziej trafne.
Z początku obawiałem się, że płyta jako całość okaże się strasznie chaotyczna - tu piosenka przypominająca Enola Gay, z drugiej strony przyprawiające o torsje nieszczęsne If You Want It.

Najkorzystniej wypadają tu nagrania, które najmniej były ,,lansowane" w sieci i które oczywiście nie zdołały przeniknąć do internetu przed premierą.

Green jest nagraniem, z którego i Humphreys i McCluskey są bardzo zadowoleni - faktycznie, niezłe zakończenie nagrania, ale moja mała uwaga - to brzmi jakby aranżował Vince Clarke, a nie OMD.

Bondage Of Fate od razu kojarzy się z Maid Of Orleans i Joan Of Arc (ten walczyk to żywcem chyba wyjęty z klasycznego utworu).
Słyszymy też lekkie ,,chorały anielskie", które są takim typowym znakiem rozpoznawczym OMD.

The Right Side - mocno kraftwerkowo brzmiące nagranie (Europe Endless / Europa Endloss?) jest to utwór kończący płytę i zarazem najdłuższy ze wszystkich na History Of Modern. W latach osiemdziesiątych tak kończono albumy - spokojnym, wyciszającym nagraniem, moim zdaniem nie mogło być innego zakończenia.

Czas na podsumowanie - chociaż najlepiej recenzować już po ochłonięciu, tak z tydzień ,,po", to muszę powiedzieć, że mimo paru kiksów album da się słuchać bez krzywienia się. Wierzę, że po paru podejściach wyłowię jeszcze trochę smaczków w postaci ledwo słyszalnych ,,brzdęków", przez co można do takich płyt powracać niejednokrotnie.
Jest naprawdę o niebo lepiej, niż te płytkie, słodkie melodyjki znane z Liberatora. A już na pewno lepiej, niż w przypadku ostatniej płyty Depeche Mode - którą posłuchałem raz i nigdy więcej.
Muzyka może nie jest odkrywcza -  jak już napisał jeden z komentujących - to po prostu odgrzany kotlecik polany elektronicznym sosem z datą produkcji dwa tysiące dziesięć.
Mi  smakuje.