Tri-State Killing Spree - Happy, Death, Heaven

The Cure. Kojarzycie ten zespół? Tak,ten sam, w którym wokalista nie traci czasu na chodzenie do fryzjera, wyciągając przy okazji pomadki z torebki pani Mary. To i muzykę, jaką gra ten zespół także powinniście znać. Szczególnie w stylu, w jakim Robert Smith i jego kompania wypracowali przede wszystkim na płytach ,,Pornography" oraz ,,Disintegration".
Dobrze. To teraz wyobrażcie sobie inny zespół, który stworzył album na obraz i podobieństwo twórczości The Cure. Nie da rady ustrzec się przed porównaniem, chociaż The Cure jest jeden, a reszta to już naśladowcy - lepsi lub gorsi. Do tych lepszych zaliczyć możemy między innymi grupę Opposition. Tri-State Killing Spree także plamy strasznej nie dali i nie zrobili z naśladownictwa mamałygi. Zauważyłem, że wtórność razi szczególnie krytyków - fachowców. Z niesmakiem spoglądają oni na kalki zespołów grających w stylu a to Depeche Mode, a to Nirvany, a to jeszcze innego ,,kultowego" bandu.
Gorszych naśladowców wymieniać więc z nazwy może nie będę, bo i nie ma po co. Nie daj Bóg, jeszcze Was najdzie ochota, by posłuchać takiego zespołu i dopiero wtedy będę mieć u Was przes*ane.

Tri-State Killing Spree, znani też jako 3SKS powstali w roku 1996, a w czerwcu 1999 na świat wydane zostało ich dziecko zatytułowane ,,Happy,Death, Heaven" (nazywane także PXC).
Płyta uznana została jedną z najlepszych płyt `99 roku, z miejsca zdobyła uznanie u osób słuchających na co dzień The Cure.

Pochodzą z Seattle, a skład wygląda następująco: Sean Sonnet (wokal, gitara basowa, instrumenty klawiszowe), Jyri Glynn (skrzypce, baryton) Matt Bayne (gitara, bas) oraz Thomas Atwell IV (gitary).
Parę słów należy naskrobać o okładce i tytule płyty - która często wprowadza w błąd. Grafikę stworzył artysta o swojsko brzmiącym nazwisku David Kadzielewski. Album nazwany został ,,Happy, Death, Heaven", ale nie spodziewajmy się znależć tytułu na okładce. Zamiast tego mamy przedstawione symbole runiczne: P, X oraz C. Każdy symbolizuje trzy słowa: P - szczęście, komfort, X - śmierć, oraz C - życie pozagrobowe.
Celem zespołu było nadanie płycie charakteru mistycznego i często z takim nastawieniem podchodzę do prezentowanego materiału.
Śmiało można zacytować Sonię Brown z portalu In Music We Trust, która nazwała piosenki z PXC ,,opowieściami o smutku i pięknie, świetnie opakowanymi w mroczne melodie".
Chociaż z tym ,,mrokiem" różnie bywa - stawiając muzykę Seana Sonneta obok ,,Pornography" The Cure, doświadczymy tutaj więcej promieni słonecznych, przebijających się z gracją na prawie każdym kroku.
Zespół w pewnym sensie zmiękczył nastrój, starając się, by muzyka stała się bardziej przyswajalna dla mniej ,,ponurackich" - wyszło to po mistrzowsku.
Jako ciekawostkę, specjalnie dla miłośników lat 80tych warto odnotować jedną rzecz. Nagranie ,,Time After Time" jest przeróbką znanego przeboju Cyndi Lauper - jednak został poddany takiej transformacji, że naprawdę trzeba sporego skupienia, by skojarzyć obydwie wersje.
Jest to jedyna tak emocjonująca płyta, którą Sean Sonnet nagrał z 3SKS - ten utalentowany wokalista, poeta, wizjoner oraz kapłan w jednej osobie postanowił następnie pójść innymi ścieżkami, zakładając z Evanem Galt, Harrym Kennedy, Paulem Kerstenem i Lee Wootenem grupę Genowen.
Muzyka, którą gra w Genowen porównywana jest nadal do stylu The Cure połączonego z Peterem Gabrielem - ale już bez tego mistycyzmu, unoszącego się nad prezentowanym obecnie albumem.

1. Chance
2. Prelude to Time
3. Time After Time
4. Mendocino Girl
5. My Socrates
6. If Not For Heaven
7. Empty
8. Saints Possession
9. Stronghands & Makebelieve
10. Toy Matinee
11. Sometimes Silver
12. Somewhere As Me
13. Antarctica

http://www.mediafire.com/?amgndjuajzi