The Stranglers - Feline

Feministki ich nienawidziły, obrońcy moralności czuli się zgorszeni, muzycy punk widzieli w nich konkurencję i zagrożenie, a prasa wieszała przysłowiowe psy za każdym razem, gdy zespołowi powinęła się noga. O kim mowa? Oczywiście o The Stranglers, jednej z najtrwalszych grup brytyjskiej nowej fali (istniejącej do dziś). W latach osiemdziesiątych muzycy postanowili zamienić ostre brzmienie na bardziej melodyjne, a nawet romantyczno-nostalgiczne, przez co narazili się wielu wielbicielom zespołu.
Grupa The Stranglers rozpoczyna obiecany przeze mnie cykl ,,Płyty sprzed 30 lat".  Czas więc przypomnieć także swoją przeszłość, jakże odmienną od terażniejszości. Zmieniło się tak wiele, że będziecie musieli wybaczyć moje odejścia od głównego tematu.

Wspiąłem się na mur otaczający ogród rozkoszy i zobaczyłem kwiat umierający z pragnienia.

Na zewnątrz wszystko wygląda inaczej, niż w bajce. Każdy z nas chciałby powrócić do czasów beztroskiego dzieciństwa, chroniących nas przed faktem, że idealny świat nie istnieje. Pułapka rzeczywistości dosięgnie każdego - prędzej, lub póżniej. Gdy usłyszałem Midnight Summerdream, miałem trzynaście lat.  Docierało już do mojej świadomości, że nasz kraj w porównaniu z Europą Zachodnią prezentuje się biednie i jest wciąż skuty łańcuchami stanu wojennego. W powietrzu nadal unosił się specyficzny klimat niepewności jutra. Nagranie Midnight Summer Dream potęgowało ten nastrój do niesamowitych rozmiarów. Utwór wdarł się nawet na pierwsze miejsce Listy Przebojów Programu Trzeciego, niejako prezentując stan ducha ówczesnych słuchaczy. Podejrzewam, że po latach znalazłem odpowiedż, dlaczego w różnych krajach jedne zespoły i piosenki odnosiły sukces, a w innych nie. Chcąc tego lub nie, musimy się pogodzić, że sytuacja polityczna i gospodarcza kraju potrafi  bezceremonialnie zapaskudzić swoimi brudnymi buciorami  nawet muzyczny dywan. Tak też było i w Polsce. Niejeden z nas pochłaniał lekką i ugładzoną muzykę new romantic - drogi cukierek z (jak wtedy sobie wyobrażaliśmy) kolorowego, elegancko ubranego i pachnącego zachodniego świata, topiąc wielu  (także i mnie) w swojej pustej słodyczy. Z drugiej strony mieliśmy festiwal w Jarocinie  i niezadowolenie wykrzyczane za pomocą muzyki punk, podczas gdy w Wielkiej Brytanii gatunek ten dawno się ,,wyszumiał". Grupa The Stranglers połączyła natomiast swoje bojowe, punkowe i rockowe  doświadczenie z melodyjną muzyką elektroniczną, skutecznie trafiając w ówczesne nastroje polskich słuchaczy.

W latach osiemdziesiątych nawet BRAVO było dość strawnym czasopismem.

Pierwszy dzień Nowego Roku  to dość nietypowa data na wydanie płyty. Dokładnie trzydzieści lat temu 1 stycznia 1983, wydano ,,Feline" (,,Koci album" - tytuł płyty nawiązuje do nagrania ,,European Female").
Muzyka  jest  przystępna dla słuchaczy lubiących mniej agresywne brzmienie.  ,,Panowie w czerni", ,,nienawidzący wszystkich" stali się nagle potulni jak owieczki już w roku 1981. Album ,,La Folie" wraz z przebojem ,,Golden Brown" oraz kompozycją tytułową pozbawiał słuchacza złudzeń, uświadamiając zarazem, że muzyka punk się skończyła i trzeba się dostosować do nowych czasów.
,,Jeżeli gralibyśmy przez dziesięć lat taką samą muzykę, to byśmy się pozabijali" - wyjaśnił Jean Jacques Burnel w 1986 roku, udzielając wywiadu dla pisma Non Stop.

,,Feline" jest kompletnym pozbawieniem nadziei dla spodziewających się usłyszeć  agresywne The Stranglers. Na pierwszy plan wybija się hiszpańska gitara akustyczna, oraz użycie elektronicznych zestawów perkusyjnych. Założenie było takie, by polączyć instrumenty charakterystyczne dla Europy Południowej (wspomniane gitary) z syntezatorami, kojarzonymi z Europą Północną. Jeden z francuskich krytyków napisał w czasopiśmie ,,Best" , że na ,,Feline" najmniej jest ciężkiej, mrocznej muzyki. Zastąpiona została dżwiękami bardziej subtelnymi i wyrafinowanymi, niestety wiele osób uznało ten materiał za zbyt monotonny i nudny w odbiorze.

Wykorzystanie hiszpańskiej gitary nawiązuje  do młodzieńczych lat wokalisty zespołu. Był to pierwszy instrument, jaki Hugh Cornwell dotknął w życiu. ,,Mam dwóch starszych braci - opowiedział w jednym z wywiadów - jeden z nich miał piękną, hiszpańską gitarę, trochę na niej grał. Bardzo lubiłem tą gitarę, ale brat nigdy nie pozwolił mi jej dotknąć. Po pewnym czasie wyjechał do pracy za granicę i pierwsze co zrobiłem, to poszedłem zobaczyć, czy wziął instrument ze sobą. Nie zabrał, więc byłem w stanie na niej grać. Kiedy brat wrócił z zagranicy, dał mi tą gitarę, ponieważ do tego czasu stracił zainteresowanie muzyką. Na hiszpańskiej gitarze zacząłem uczyć się grać, natomiast gdy byłem w szkole, Richard Thompson z Fairport Convention uczył mnie grać na basie - i to był mój pierwszy instrument w zespole, który nazwaliśmy Emil and The Detectives".

Album ,,Feline" jest znany z wyrafinowanych melodii, spokojny i zwiewny, nietypowy dla grupy, która wcześniej ubierała swoje kompozycje w cynizm i agresję.
Osobiście określam tą płytę, jako tematyczną ,,podróż po Europie", nie tylko w warstwie tekstowej. O ile w Anglii kręcono nosami, kwitując krótkim zdaniem  ,,Dziewięć ociekających nudą piosenek", to z większą przychylnością krążek ów spotkał się w kontynentalnej Europie. Urokowi nowego oblicza Stranglers ulegli słuchacze Niemiec, Belgii, Norwegii, Francji oraz Polski.

Nie sądzę, by ktoś kiedykolwiek odnalazł raj, ponieważ raj opiera się  na kłamstwach.

Midnight Summerdream  - takich utworów po przesuchaniu szybko się nie zapomina. Muszę przyznać, że po latach nadal robi na mnie wrażenie. Wspaniale skonstruowane nagranie, które pokochałem od pierwszego usłyszenia w radio.  Piosenka posiada trzy wersje: trzyminutową singlową prezentowaną w radio,   dłuższą, z fantastyczny wstępem - która jest na FELINE, oraz dziesięciominutową 12" extended.
Dla Midnight Summerdream zainteresowałem się dawno temu całą płytą. Wcale nie odbierałem jej jako ,,nudnej". Reszta piosenek sączy się leniwie z głośników, może drażni co niektórych jednostajny, mechaniczny rytm perkusji, lecz jest ona jakby w tle. Muzycy mieli naprawdę sporo odwagi, by stworzyć prawie akustyczny album.
Inne, silne momenty na Feline to  European Female oraz Paradise. W tym drugim nagraniu zespół wspomagają piosenkarki Anna Von Stern oraz France Lhermitte (znajoma Jean-Jacques Burnela z zespołu Polyphonic Size).

Jak odbieram płytę po trzydziestu latach? Zanim podjąłem się napisania wspomnień, przez pięć dni słuchałem Feline. Porównując ją do wielu bezbarwnych płyt wydawanych w czasach obecnych przez różnych ,,grajków", ten krążek przebija je swoją naturalnością i lekkością. Klimat, który rozpoczyna Midnight Summerdream, utrzymuje się do ostatniego nagrania. I tu mała uwaga: amerykańska wersja płyty zawiera kompozycję ,,Golden Brown", która zupełnie nie pasuje przecież do całej koncepcji Feline.

Jeżeli ktoś nie słyszał jeszcze tej płyty, polecam z bonusami. Od siebie dorzuciłem też dwie wersje Midnight Summerdream - singlową i dziesięciominutową, gdzie Hugh trochę więcej śpiewa, niż bawi się w narratora.
I tak na sam koniec jeszcze dodam, że w tym samym roku J.J. Burnel oraz Dave Greenfield z The Stranglers wydali fajną, syntezatorową płytę ,,Fire and Water (Ecoutez Vos Murs)". Wystarczy posłuchać nagrania "Detective Privée", chyba tylko raz prezentowane w naszym radio.

1 Midnight Summer Dream        
2 It's A Small World        
3 Ships That Pass In The Night        
4 European Female        
5 Let's Tango In Paris        
6 Paradise    
7 All Roads Lead To Rome        
8 Blue Sister        
9 Never Say Goodbye

       

Bonus Tracks 

10 Savage Breast        
11 Pawsher    
12 Permission        
13 Midnight Summer Dream/European Female (Live)        
14 (The Strange Circumstances Which Lead To) Vladimir And Olga (Requesting Rehabilitation In A Siberian Health Resort As A Result Of Stress In Furthering The People's Policies)        
15 Aural Sculpture Manifesto

Extra Bonus 

16 Midnight Summer Dream (single version)
17 Midnight Summer Dream (extended version)

DOWNLOAD