Uchwycenie Promieni na Gigancie

Alphaville - Catching Rays On Giant

Marian Gold
Martin Lister
Dave Goodes
Jakob Kiersch

" Catching Rays On Giant ". Nie pytaj mnie, co to znaczy. Wiem, ale nigdy nie powiem - Marian Gold

Pod tym dość dziwacznym tytułem Alphaville wydało następną płytę w swojej dyskografii. Tym razem bardzo osobistą, już sam sens tytułu płyty znany i zastrzeżony jest tylko do wiadomości wokalisty. Album na który wielu czekało z utęsknieniem, szeptano  nawet o powrocie zespołu do klimatów lat osiemdziesiątych.
 Singel I Die For You Today - może nie rzuca na kolana, lecz jest jednym z ciekawszych ostatnio rodzynków w niespecjalnej terażniejszej  muzyce pop. Przynosił nadzieję na wypakowany hitami krążek, który rzadko byłby zakurzony. Czy więc możemy skreślić ściereczkę z listy naszych zakupów?

Trochę mnie bawiły wypowiedzi ludzi, którzy mówili o ,,powrocie Alphaville", bo przecież tak naprawdę zespół cały czas istniał i wydawał płyty, a ostatnie lata to masa gigantycznych wojaży po świecie i koncerty, koncerty, koncerty... Faktem jest, że przez ostatnie lata grupa nie wydała żadnego znaczącego singla, przez co zainteresowanie zespołem było zawężone tylko dla wytrwałych fanów i maniaków syntezatorowego brzdąkania, do których i ja się zaliczam.

Catching Rays On Giant wysłuchałem parę razy, by w końcu zdecydować się na recenzję. Na początku chyba powiem to, w czym wszyscy przyznają mi rację: dużo brakuje do ideału, jakim jest płyta Forever Young. Marian Gold nie stworzył tym razem dzieła przełomowego.
Płyta stworzona bardziej dla wokalisty, który w piosenkach ukazał historie ze swojego życia i kariery muzycznej.
Biografia artysty w muzyce pop? Pomysł lekko szalony, chociaż Alphaville przyzwyczaiło nas do takich akcji (Crazy Show, Dreamscapes - to takie przykłady dla obeznanych).
Cztero- a nawet ośmiopłytowe wydawnictwa tworzone były specjalnie dla fanów; podczas, gdy szefowie firm płytowych pukali się w czoło, mówiąc, że oni by taki materiał ,,rozłożyli" na cztery lata, wydając co rok po jednej płycie, Alphaville postanowiło za jednym zamachem sypnąć prezentami niczym Święty Mikołaj, sprawiając swoim słuchaczom wiele radochy.
Trochę te szaleństwa zemściły się na Catching Rays On Giant, ponieważ w porównaniu z tymi olbrzymimi wydawnictwami, płyta prezentuje się raczej ubogo. Gold postanowił odsapnąć i podsumować swoje życie, które skondensowane zostało w dwunastu kompozycjach.

Przyznam się, że z początku miałem zamiar bezlitośnie ,,zniszczyć" tą płytę. Spowodowały to próbki dżwiękowe, które mnie prawdę mówiąc - przeraziły, niż zachęciły do wysłuchania całej płyty. Znajomy, który wysłuchał owych próbek, powiedział, że ,,płyta mogłaby równie dobrze nazywać się ,,Upadek Giganta z Wielkiej Góry" - tytuł jednoznaczny i bez niedomówień". Teraz przyznaje, że jednak z ,,Catching Rays On Giant" nie jest tak żle, jak się na początku wydawało.

Jak już wspomniałem w poście ,,W oczekiwaniu na nowy album Alphaville" najnowsza płyta to podróż po biografii wokalisty. Mamy tutaj opowiadania i refleksje, które ukształtowały świat Alphaville.  Wymowną treść posiada nagranie Carry Your Flag, znane z wcześniejszych odsłon. ,,Musimy grać aby uzyskać więcej niż dziesięć lat. Musimy pomyśleć, że jesteśmy nieśmiertelni". - śpiewa Marian Gold. Wokalista jasno daje do zrozumienia, jak wygląda proces starzenia się zespołu i jego fanów. Natomiast Song For No One (But Myself) - kompozycja, która już od paru lat krążyła w sieci i nie zmieściła się na ,,Crazy Show", tu ostatecznie znalazła swoje miejsce, doskonale wpasowując się w całość.
Jeżeli chodzi o melodie, mamy do czynienia z płytą dynamiczną, wręcz dyskotekową - na szczęście nie powodującą mdłości, jakie odczuwam słuchając (często z przymusem) nowoczesnych, plastikowopodobnych tworów, dzierżących palmę pierwszeństwa na dzisiejszych listach dance.

Ktoś mógłby powiedzieć, że silnie emocjonalny utwór I Die For You Today to za mało, by mówić o Alphaville, że ich nowy album jest ,,kopalnią hitów". Czas więc na podliczenie nagrań, które mi najbardziej przypadły do słuchu: Song For No One, End Of The World, The Things I Didn`t Do (przypomina wczesne nagrania Erasure), - no i oczywista megabomba, która rozmaśliła mnie za pierwszym przesłuchaniem i zapomniałem na moment, jak się nazywam   - Call Me. Wstęp niczym Schaufensterpuppen zespołu Kraftwerk, a dalej mamy świetną przestrzeń w brzmieniu ( taki klimat stworzyli kiedyś A-ha w nagraniu The Sun Always Shines On TV). Przecież to idealny utwór na singel, który mógłby nawet wyrwać się na skrzydłach poza ramy synthpopowych list przebojów i przefrunąć z łopotem po wszystkich komercyjnych stacjach radiowych powodując zamęt nieprzeciętny.

Utrzymany w ostrzejszym, wręcz rockowym tonie - mocny, elektro-popowy numer Gravitation Breakdown kojarzy mi się wokalnie z nagraniami innej grupy synthpopowej - Covenant.
Phantoms - następny kandydat na singel, choć już nie tak wyrazisty jak Call Me, poza tym budowa nagrania wyrażnie skłania się do piosenek, które znamy z ,,Salvation". Na koniec także stary znajomy - Miracle Healing, który Marian zdecydował się umieścić na najnowszym albumie. Nagranie zostało stworzone w czasie podróży wokalisty po całym świecie, posiada wymowny tekst i  pytania bez odpowiedzi. Końcówkę utworu obleczono w dżwięki rozbrzmiewające niczym religijny hymn, znakomicie zamykając  płytę.

W internecie na torrentach jest także wersja deluxe. W dodatkach mamy  I Die For You Today w wersji original demo version (moim zdaniem bardzo słaba wersja i jakaś bez polotu - nawet jak na demo), Call Me - wersja demo, Fallen Angel w świetnej ,,orchestral demo version", oraz Forever Young 2001 Factory Mix - myślę, że  już chyba tak dorzucone na siłę.

To już właściwie wszystkie moje przemyślenia po przesłuchaniu najnowszej, o dziwo, całkiem niezłej płyty Alphaville. Obawiałem się, że będzie gorzej. Jak już kiedyś wspomniałem  przy oczekiwaniu na Catching Rays On Giant - stara miłość nie rdzewieje i widzę, że naprawdę są to zaślubiny ,,póki śmierć nas nie rozdzieli".
A wszystkim kręcącym nosami, mówiąc, że to ,,takie sobie synthpopowe granie", polecam zapoznać się z nagraniem ,,Night People" grupy Human League. Czy Alphaville zniżyłoby się do takiego poziomu?