The Human League: Brzmienie wiary XXI wieku

,,Kiedy dorastałem, Roxy Music było najważniejszą rzeczą w moim życiu" - mówi Philip Oakey, który wraz z Iggym Pop był właścicielem najbardziej rozpoznawalnych, smętnie brzmiących barytonów w muzyce pop.
,,Gdy pewnego dnia zobaczyłem ogłoszenie nowego albumu Roxy Music ,,Manifesto" (1979), od razu spodobał mi się tytuł i pomysł, że jest to ich manifest, w który wierzyli." Wokalista przyznaje, że ten album zainspirował go do wymyślenia tytułu dla najnowszego krążka The Human League. Słowo ,,Credo" oznacza w języku łacińskim ,,wiara". Jest to ukłon dla fanów, którzy nigdy nie przestali wierzyć w zespół od czasu, gdy Human League ostatnią swoją płytę wydał dziesięć lat temu.

Oakey zapowiada, że  ,,Credo" to pierwszy album w następnym stadium ewolucji The Human League. Jedenaście utworów brzmi jak klasyczny The Human League, lecz zarazem są to nagrania zagrane nowocześnie na miarę dwudziestego pierwszego wieku. Na szczęście trio nie posunęło się do tworzenia  popłuczyn masowo produkowanych przez The X  Factor.
,,Musimy być nieco prymitywni" - mówi o swojej muzyce wokalista The Human League. Dzięki temu nagrania na Credo są chwytliwe, łatwo dostępne, z niezłymi melodiami. Może brak tutaj hitów na miarę Don`t You Want Me (Oakey tak naprawdę nigdy nie uważał tej piosenki za przebojowej i uważał ją za najmniej ulubioną na Dare!), jednak dziś przesłuchałem Credo cztery razy i nadal nie mam dość.
 Zespół klasyfikuje swój najnowszy album w kategorii pop. Może to być dość mylne w  obecnych czasach skojarzenie. 


,,Pop zawsze dla nas oznaczał muzykę, której nie słyszałeś wcześniej. Teraz to tylko rozrywka na sobotni wieczór"

Susanne Sulley, wokalistka The Human League mówi, że wyróżniają się w muzyce pop pod każdym względem.
 "Ludzie myślą, że muzyka pop to  X Factor i S Club 7. My nadal tęsknimy za Roxy Music, Davidem Bowie, Donną  Summer i Chic w wersji pop. Jest nas trzech, z czego dwóch  nigdy nie napisało piosenki i nie gra na żadnych instrumentach.". Słuchając najnowszego albumu The Human League pragnąłbym, aby Credo stało się nowym wyznacznikiem w tej kategorii.

                        Ludzie nocy

Jest takie miejsce o którym nocni ludzie wiedzą
jest takie miejsce gdzie tylko ludzie nocy chodzą.
Przymierzcie swoje spódnice i spodnie
Załóżcie swoje najlepsze sukienki i bluzki
Czas wyjść z domów.
Czy musimy chodzić w koło niczym myszy?
Jesteśmy ludżmi, nie tylko stworzeniami.
Możemy zmienić nasze cechy.
Myśl tak, jak dzieci nie lubiące nauczycieli,
Pozwól, by śmiech stał się Twoim duchem.

Zostaw swoje płatki kukurydziane w zamrażarce,
zostaw swoje czekolady i firmowe sery.
Oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara
A duszy daj to, co jej sprawia przyjemność.

Ucieknij daleko od codziennego żalu
Znajdż pocieszenie u kogoś, za kim tęsknisz
Oto nasze pokolenie, które Ciebie nie zawiedzie
dołączcie do nas przyjaciele, witamy Was!
Poznajcie ludzi nocy.

Syntezator. Egzotyczny instrument, do którego z pogardą odnosiło się wielu muzyków rockowych. Pod koniec lat siedemdziesiątych syntezatory w końcu staniały o tyle, że można było sobie pozwolić na zakup bez obaw o zrujnowanie budżetu. Był jednak pewien problem - tworzenie muzyki na tych instrumentach nie było rozpowszechnione, a wręcz napiętnowane przez ludzi, słuchających wciąż rocka i muzyki punk.
Całkowite odrzucenie gitar i stanie przy instrumentach klawiszowych było w tamtych czasach nie lada odwagą i wyzwaniem dla świata. Jedna z ikon brytyjskiego synthpopu - The Human League, na początku swojej działalności była wręcz atakowana przez punków, którzy lekceważąco wyrażali się o nich w prasie, a i na koncercie zdarzały się niemiłe dla zespołu ,,rzuty do celu".
Nie wszyscy jednak mówili o nich lekceważąco. The Human League i ich muzykę nazywano ,,futurystyczną" ,,undergroundową", a sam David Bowie powiedział po jednym z koncertów, że ten zespół to przyszłość muzyki pop.

,,Naprawdę myślałem, że to, co robimy jest nową formą muzyki popularnej i nie mogłem zrozumieć, dlaczego jeszcze nie każdy był na pokładzie" - mówi o tamtych czasach jeden z założycieli zespołu Martyn Ware.

Wytwórnia płytowa oraz  menadżer  Bob Last zawsze mieli wizję, że Human League będzie jednym z pierwszych zespołów ,,synthpopowych", którym uda się wydać przebojowy singel. Niestety, wciąż mieli pecha, a Gary Numan i jego hit ,,Are Friends Electric?" tylko dopełnił czarę goryczy. Bob Last zaczął ,,spiskować" z wytwórnią Virgin oraz wokalistą Philem Oakeyem, by usunąć Ware i Marsh`a z grupy i stworzyć z Human League ,,fabrykę hitów".

Po przetasowaniach w zespole i wydaniu jednej z najlepszych płyt synthpopowych lat osiemdziesiątych zatytułowanej Dare, z ,,brudnego, eksperymentalnego i podziemnego" Human League nie pozostało prawie nic.
Poza tym sukces płyty wyzwolił u niektórych, często mało oryginalnych muzyków - naśladowców, chęć szybkiej sławy. Wykonawcy masowo zaczęli używać syntezatorów do muzyki pop.  W latach 1982 -1985 nastąpiła eksplozja muzyków  znanych z  wydania jednego przeboju (One Hit Wonder), którzy z prawdziwymi prekursorami syntezatorowego brzmienia mieli niewiele wspólnego. Po prostu wykorzystali modę na ten instrument, niestety - większość wykonawców przyczyniła się do szybkiego upadku i zatarcia granicy między ,,czystym elektronicznym graniem", a zwyczajną muzyką pop. W końcu doszło do sytuacji, gdy muzyka zespołów, które wypłynęły na tej fali, stała się nudna i mało rewolucyjna. ,,Nowi romantycy" Spandau Ballet i Duran Duran oraz wielu innych utknęli w połowie drogi i nie za bardzo potrafili sprecyzować, w jakim iść dalej kierunku.

Muzykę, która miała być rewolucją, przełomem i czymś, co miało się rozwijać, najzwyczajniej ,,trafił szlag" jeszcze w połowie lat osiemdziesiątych. Wydawać by się mogło, że synthpop i grupy takie jak The Human League przykryje kurz zapomnienia i niewielu będzie chciało powracać do tamtych czasów.

                 Zaskakująco udany album.

The Human League - Credo

Wyznawcy wiary:

Phil Oakey

Susanne Sulley

Joanne Catherall

Nagranie ,,Night People" nie wróżyło nic dobrego. Doskonale pamiętam, jaki zawód przeżyłem, gdy na Youtube, dość marnej jakości zaprezentowano nagranie z koncertu, gdzie mogliśmy posłuchać piosenki o ludziach nocy. Recenzja w MOJO również nie zapowiadała, byśmy oczekiwali czegoś dobrego.
Zapomnijcie o kiepskim, koncertowym  wykonaniu Night People. Album Credo w całości  prezentuje się jako pulsująca, elektroniczna, żywiołowa i co najważniejsze  bez smęcenia i nostalgii muzyka rodem z Sheffield. 
 Jest to zaskakująco udany album, gdzie wszystkie jedenaście piosenek ustawione są w jak najlepszej kolejności. Chociaż pierwsze dżwięki nagrania otwierającego album ,,Never Let Me Go" spowodują u niejednego grymas niezadowolenia, to z każdą minutą jest coraz lepiej. 
 Muzyka piekielnie rytmiczna, singlowy Night People już nie drażni, lecz jest świetnym pomostem między utworem rozpoczynającym, a  następnym - ,,Sky" - to piosenka będąca refleksją na temat przeszłych związków i dziewczynie tracącej kochanka .  Typowy Human League przewija się zresztą w każdej z jedenastu kompozycji elektronicznych weteranów z Sheffield.

  
Kiler-ów 2-óch: Egomaniac, Privilege.

Egomaniac ma w sobie jakiś magnes, który pokochałem od pierwszego odsłuchu. Marszowy rytm, trochę pompatyczny w swoim wyrazie, jednak mi najbardziej podchodzi. No i ten refren, który może nie przyćmi fantastycznych nagrań z Dare!, ale tu nie o to chodzi... Zespół nie zniżył się do tworzenia ,,przytupajek" na jedno kopyto, gdzie co chwila mówilibyśmy: ,,O, to jest jak drugie Keep Felling" lub ,,Empire State Human".
 Chociaż w drugim killerze zatytułowanym Privilege jest coś z Reproduction (te zapy w tle - nie wiem, jak określić te dżwięki, chodzi mi o te ,,ciapania" (mało fachowy termin :)), które znamy z nagrania Almost Medieval).

Oczywiście nie każdy może się zgodzić z wyżej wymienionymi killerami. Dla innych będzie to dajmy na to ,,Electric Shock" i ,,Night People". Jeszcze inni priorytetowo puszczą sobie Sky i Get Together.

Właściwie na tym już mogę zakończyć moje wywody, bo i tak już wiadomym jest, że Credo dostatecznie mnie przekonało, a Human League znów udowodniło, że jednak da się jeszcze coś wykrzesać z syntezatorów mimo upływu tylu lat. Nie wiem też jak Wy, ale ja czuję jakiś niedosyt - te jedenaście nagrań to zdecydowanie za mało! Ale może na tym cała magia polega - by odtworzyć Credo raz jeszcze.
Get together!