Duran Duran - A Diamond in the Mind

 Jeszcze w piątkę - lata osiemdziesiąte, gdzieś w Londynie (?)

Płyty koncertowe mają swoich zwolenników i przeciwników. Niektórym nie podoba się wrzawa wielotysięcznego tłumu, i osoby takie wolą słuchać studyjnego brzmienia. Jednak do plusów ,,koncertówek" należą ( o ile jakiś pseudoartysta nie oszukuje, czyli ,,nie jedzie z playbacku") znane utwory zagrane w trochę innych wersjach, niż znamy z albumów nagrywanych w studio.

Grupa Duran Duran wydała trzecią ,,koncertówkę" po wydanej w 1984 roku płycie ,,Arena" oraz ,,Live at Hammersmith 82!" z 2009 roku. Tym razem panowie już strząsnęli z siebie resztki wody sodowej, dojrzeli, a niektórzy nawet zarośli jak ten dziki agrest (tak, tak, Simon, o Tobie mówię!) Nie sądzę, by ten niby światowy kryzys był tak głęboki, że w Anglii brakuje żyletek. Na szczęście image nadal jest niezmienny - czyli Durani są wciąż wieszakami na odzież. Eleganckie marynarki i dżentelmeńskie zachowanie wpisały się już na stałe w styl zespołu.
A jak tam z muzyką, bo to nas najbardziej interesuje?
Myślę, że osobom lubiącym ten zespół płyta się spodoba, a to ze względu na to, że grupa, a przede wszystkim głos wokalisty Simona Le Bon ciągle są w świetnej kondycji. Co mu żona dodaje do obiadu, to już chyba pozostanie tajemnicą, bo przecież niejeden w takim wieku chciałby brzmieć i zachowywać się ,,forever young" :)

Osobiście zwróciłem uwagę na nagrania z najnowszej płyty - All You Need Is Now, ponieważ nigdy jeszcze nie wydano ich w wersji live.
Tu także pochwalę grupę za lekkość i polot, oraz za nieprzesycenie elektroniką swoich nagrań. Perkusja i gitary brzmią miękko i czysto. Zresztą po tylu latach grania to powinno już brzmieć zawodowo, pomijając fakt, że grupa Duran Duran była dla wielu krytyków wkurzającymi modnisiami nie mającymi pojęcia co chcą tak naprawdę grać.

Można się przyczepić do takich szczegółów na płycie jak np. brak nagrania ,,Save A Prayer" (dla wielu będzie to chyba błąd karygodny), które zastąpiły niektóre piosenki ,,niepotrzebne" (?) jak na przykład ,,White Lines" lub ,,Reach Up for the Sunrise".

Podsumowując - płyta fajna na lato, puszczona na cały regulator w słoneczny dzień pozytywnie nastraja do życia. I na koniec chciałbym, by następny album studyjny Duranów był tak samo ,,fajny" jak ,,All You Need Is Now". Bez eksperymentów. Bez udziwnień. A że jest to krok wstecz do lat osiemdziesiątych? A czym tu się przejmować! Ultravox zagrało (prawie) po staremu i proszę jaki efekt. Najważniejsze, że ludzie nadal lubią słuchać muzyki w takich klimatach, więc kuć żelastwo póki gorące.